En Çok Neyi Özledim?

Evdeyiz, çıkamıyoruz çıkmıyoruz. Alışılmamış bir düzen kurduk hepimiz. Şüphesiz ki zoraki bu yeni düzenimiz. Kimimiz alıştı bu yeni düzene kimimiz özlem içinde… Düşündüm, en çok neyi özledim diye sordum kendime.

Her sabah iş için söylenerek uyanmayı mı? Mesai bitsin diye dakika saymayı mı? Dışarı çıkmak için Cuma akşamını beklemeyi mi? Hadi çıkalım diyen arkadaşlarıma çıkmamak için bahaneler uydurmayı mı? Uzun zamandır göremediklerime gitmek için planlar yapıp gidememeyi mi? Pazar günleri her yer kalabalıktır diye bir yere gitmeyip evde oturmayı mı? Bir yere yetişmek için koşturmayı mı? Erken gidip sürekli birini beklemeyi mi? Toplu taşımada yer bulamamayı mı? Ne giyeceğimi düşünüp sonra giyecek bir şeyim olmadığına karar verip sinirlenmeyi mi?

Gece sahilde oturmak isteyip de üşütürüm diye vazgeçmeyi mi? Gözlüğümü almadan çıktığımda güneşten kırışacağımı düşünüp saatlerce söylenmeyi mi? Yağmur yağdığında saçlarımın bozulmasını mı? Müzik dinleyerek yürüdüğüm zamanlarda sürekli yola,etrafa bakarak yürümeyi mi? Çok yürüdüğümde ayakkabımın vurmasını mı? Sırtımı ağrıtan cafe sandalyelerini mi? Gürültülü bir yerde konuşulanları duyamamayı mı? Diğerleri duymasın diye sessizce konuşmayı mı? …

İşte bunlarmış benim burnumda tütenlerim…