Uzun zamandır yazmıyorum. Hatta itiraf edeyim sayfaya bile girmiyorum. Günler birbirini kovalarken, yaşanan farklı bir şey yokmuş gibi gelirken bana sonraları fark ettim ki her gün bir diğerinden daha da berbat aslında. Ne yaşıyoruz biz, ne haldeyiz diye düşünmek kederlenmek ayrı bir de kişisel problemlerim arasında boğulur durumda olmuşum. Kişisel problem dediğim de işte bakmayın. Allah başka dert vermesin denilenlerden ama işte herkese kendi yarası en ağır görünür. Bir problemim var. Bilmiyorum problem mi ama hayatımı zorlaştırdığı için ben problem olarak değerlendiriyorum onu. Aslında 2 yılı geçti bu durumda hissedeli kendimi. Önceleri görmezden geldim sürekli bahaneler uydurdum ama artık kabullenme ve çözüme kavuşturma aşamasına geldiğim için dillendirebiliyorum.
Kilo alıyorum. Önlenemez ve durdurulamaz şekilde… Öyle aldığı 5 kilo için tantana yapanlardan değilim emin olun. Onlarca kilo diyebileceğim türden kilolar. 56 kiloyken işler kolaydı. Bir kaç kilo bir kaç kilo derken sürekli bahanelerin arkasına sığındım. Ay yaşadığın yer değişti ondan aman evlendin rahatladın ondan ay işin stresli stres atmak için yiyorum ondan aman istesem veririm aman derken ohooo baktım ki bunların bir sonu yok. Neyse mevzuyu uzatmayayım. Bir şekilde kendimi bu konu hakkında bir uzman desteği almaya ikna ettim. Çünkü hiçbir sağlık problemim yok sadece yiyorum ama yememe engel de olamıyorum. Yaklaşık 1 ay önce uzmana başladım. Artık kilolarımdan kaçmak yerine onları bırakmayı deneyeceğiz dedi. sınır koymadan yeme aşamasındayım şimdi. Hayatta hiç kendimi bu kadar kötü hissettiğim bir dönemim olmamıştı. Tabi ki balık burcuyum havadan nem kapıp kendimi dertten derde vururum ama hiç kendime bu kadar üzüldüğümü hatırlamıyorum.
Sanki karşıya geçtim ve kendime karşıdan bakıyorum. Karşımda gördüğüm eskiden kendini güzel hisseden kıza bakıp acıyorum. Kendime acıyorum. Bilmiyorum… devam edeceğim mücadeleme ama sonucundan emin değilim ve korkuyorum. Umarım kendimi tekrargüzel hissettiğim günler yaşayabilirim.
Bunu buraya neden yazdım onu da bilmiyorum. Aylarca kendime bile itiraf edemediğimi burada paylaşıyor olmam bir kabulleniş mi, direniş mi, çözümleniş mi bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var. Aldığım desteğin işe yaramamasından çok korkuyorum..
“Ne yaşıyoruz biz, ne haldeyiz diye düşünmek kederlenmek ayrı bir de kişisel…..” sorun buradaki cümlede gibi geldi, yani keder, kasvet ve o direkt yaratıcılık, eyleme geçmeyi vurur. Öneri sormadınız farkındayım ama bence bir şeylerle, iyi gelecek işlerle uğraşıp kederi uzaklaştırın. Sevgiler
BeğenLiked by 3 people
O kadar panik haldeyim ki şu aralar, ‘iyi gelir’i bile göremiyorum aslında..
öneriniz için teşekkür ederim. 🙏🏻
BeğenLiked by 2 people
Yani bir şeylerle uğraşın, boş kalmayın, bir meşgale yapın iyi gelecektir
BeğenLiked by 1 kişi