Bir Anlık, Sonrası Yok

Anca kendime gelebiliyorum. Ne oldu, nasıl oldu ne ara oldu, ne yaptım hiç bilmiyorum. Çok korktum her saniyesinde yaşadığım korkuyu hatırlıyorum ama ne yaptım, bilmiyorum.

Evet İzmir’deki depremi iliklerine kadar hissedenlerden biriyim. Tüm o korkuyu… Buraya kadarmış dedim, öldüm, bu yaşıma kadarmış ömrüm dedim. Çığlıklar attım. Durmadığı her saniye, her artışında sarsıntının biraz daha bağırdım avazım çıktığı kadar. Okuldaydım ama o an yalnızdım. Tek hatırladığım birinin varlığını hissetmekti. Biriyle göz göze gelmek. Bilmiyorum belki de abartmadığımı başkasının da gözlerinde o korkuyu görmek istedim… O an kendimi korumak aklıma bile gelmedi açıkçası. Kalkıp çığlık ata ata koridora çıktım. Müdür odası yan odamdı umudu orada aradım. Ve evet, birileri vardı ve benim gibi korkmuşlardı, gördüm gözlerinde. Nihayet müdürümden gelen komutla kendimi korumam gerektiğini fark edip çömeldim, sonrasında fark ettim, cam kapının önünde duruyordum ve bir elimle de gidip gelen kapıyı tutmaya çalışmıştım. Ne acı… Sonra sanıyorum ki sarsıntı bittiği için müdürüm korunduğu yerden çıkıp çömeldiğim yerden beni kaldırdı, yangın merdivenlerine beni yönlendirip öğrencilerin yanına gitti. Merdivenlerden inmem gerekiyordu ama ayaklarım o kadar titriyordu ki basamağı bulamadım. Bir kaç öğrencinin sesini duydum yanıma geldiler ve kol kola birlikle bahçeye ulaştık nihayetinde. Öylece durdum, neden sonra bana su getirdiklerini fark ettim, elimin titremesinden dökülmeyip kalan bir kaç damla suyu içtim. Sonra etrafıma baktım. Bir sürü öğrenci vardı, korkmuşlardı, o an kendime geldim. Düşündüm, eşim işe gitmemişti, evdeydi. Annem babam arkadaşlarım… O arada eşim aradı, iyiydi, ‘evde her şey devrilip kırıldı.’ dedi.

Sonra aklıma gelen herkesi aramaya çalıştım. Hat düşmüyordu tabi ki. Whatsapp’tan aramamı söylemişti eşim, o da öyle yapmıştı. Aradım; annem, babam, bir kaç arkadaşım. Evet hepimiz iyiydik. Sonra arayabildiğim kadar velimi arayıp öğrencilerimle konuşturmaya, iyi olduklarını bilmelerini sağlamaya çalıştım. Sonra bir yerlerden öğrenenler evlerin yıkılmış olduğunu söylediler. O an işte… Acı o an geldi.

Herkes benim, bizim kadar şanslı olamamıştı. Ben son diye düşünmüştüm ama gerçekten ‘son’ olanlar vardı. Allah’ım ne büyük acı ! Bildiğim yerler, geçtiğim gördüğüm binalar tuzla buz olmuştu. Canlar altındaydı.

Az önce 3 yaşındaki Elif’in 65 saat sonra kurtarıldığını öğrendim.

Acımız çok büyük, binalarımızdaki çatlakları halledeceğiz elbet ama ruhumuzda bıraktıkları hiç geçmeyecek… 30 Ekimi hep içimiz yanarak hatırlayacağız.