İyileşiyorum.

Merhaba yeni gün!

Sabahın 9’u, işteyim. Camdan dışarı bakıyorum. Bugün hava soğuk ama güneşli. Güneşli  olması çok da umurumda olan bir şey değil bu sıralar. Benim içim bahar bahçe…

Birkaç yıldır devam eden, beni günbegün içine alan, kendime güvenimi sarsan kendime karşı olan direncimi kırıyorum. Hissediyorum. Kendi kendime taktığım prangalarımdan kurtuluyorum sanırım.

Nasıl başladı henüz bilmiyorum, ama her bir gün ‘Yapacağım!’ diye başlayıp her yapamadığımda biraz daha güvenimin kırıldığını biliyorum. Kendime çok kızdığımı, kızdıkça ağlayıp küstüğümü biliyorum. Her geçen gün kendime inancımı yitirdiğimi, yitip gittiğimi biliyorum.

Bunun için profesyonel destek almaya başladım. Belki onun sayesinde, belki canıma tak etti artık, belki olgunlaştım büyüdüm… Her neyse… Nasıl başladığını bilmiyorsam şuan ki duruma nasıl geldiğimi de bilmiyorum.

Daha yolun başındayım. İnanır mısınız aslında ‘söylemesem mi’  diye düşündüm nazara inanırım çünkü. Ama bu yazıyı kendim için buraya koyayım ki göreyim. Bir gün yine kendimi çekersem karanlıklara bu yazı hatırlatsın bana şuan yaşadığım duyguyu istiyorum.

Heyecanlıyım, sabırsızım, içim içime sığmıyor. Hemen aylar sonrasına gideyim de sonucu göreyim istiyorum, emeklerimin karşılığını alayım…

Hayatımın en zorlu sürecinden psikolojik olarak çıkıyorum galiba, sırada bu güne kadar bu yıkımın sebep olduğu enkazı toplamak, onarmak, belki de eskisinden bile daha iyi hale getirmek var.

Çabalıyorum, yemin ederim çabalıyorum. Bu sefer yalansız dolansız, bırak başkasına yalan söylemeyi kendime bile dürüst olarak ilerliyorum hem de… Başkasının bana ‘Aferin be Kızım!’ demesini beklemiyorum, kendimi takdir ediyorum.  Kendime daha fazla haksızlık etmek değil, hak ettiği değeri vermek istiyorum.  

Olacak, bu sefer olacak… Hissediyorum.